Hyperparathyreoidie

Wat is Hyperparathyreoidie?

Hyperparathyreoïdie is een aandoening waarbij de bijschildklieren te veel bijschildklierhormoon (‘parathormoon’ of ‘PTH’) aanmaken.

Als de oorzaak van het hoge bijschildklierhormoon in de bijschildklier(en) zelf gelegen is dan wordt dit “primaire hyperparathyreoïdie” genoemd in tegenstelling tot “secundaire en tertiaire hyperparathyreoïdie” die het gevolg zijn van een andere oorzaak zoals bijvoorbeeld een vitamine D tekort of nierfalen.
Primaire hyperparathyreoïdie komt het meest voor: bij ongeveer 1% van de bevolking. Deze vorm van hyperparathyreoïdie is meestal het gevolg van een gezwel in één van de bijschildklieren. Dit gezwel is vrijwel altijd goedaardig.

Over het algemeen hebben mensen 4 bijschildklieren in hun hals. Deze klieren zijn niet meer dan een paar millimeter groot en produceren bijschildklierhormoon. Bijschildklierhormoon is belangrijk voor het reguleren van de calcium – (‘kalk’) en fosfaat waarden in het bloed. Ook is het van belang voor de botstofwisseling. Meestal is primaire hyperparathyreoïdie een op zichzelf staand ziektebeeld, maar het kan ook onderdeel van een erfelijk syndroom zijn.

Vaak hebben mensen met een primaire hyperparathyreoïdie weinig klachten, maar de ziekte kan leiden tot klachten door een verhoogd calciumgehalte in het bloed, botbreuken door osteoporose (botontkalking) door onttrekking van kalk uit het bot, en nierstenen door een verhoogde uitscheiding van kalk door de nieren.

De klachten van een verhoogd calcium in het bloed kunnen zijn: moeheid, veel plassen, dorst, misselijkheid, braken, uitdrogingsverschijnselen, een trage stoelgang of psychische klachten.
De aard van de klachten wisselt per persoon. Het is ook mogelijk dat u helemaal geen last hebt van symptomen.

Onderzoek & diagnose

De diagnose wordt gesteld op basis van bloed- en urineonderzoek en er wordt met een DEXA-scan een botdichtheidsmeting verricht om te onderzoeken of er sprake is van botontkalking. Zodra de diagnose gesteld is zal gekeken worden of er een behandelindicatie is. Zodra dit er is zal er met behulp van beeldvormend onderzoek gekeken worden welke van de bijschildklieren te snel werkt. Uw arts kan hiervoor een echo van de hals, een MIBI-scan of andere scan met een ongevaarlijk radioactief speurstofje maken, en eventueel een CT-scan of veneuze sampling van de halsvaten.

Behandeling

Het is belangrijk dat de diagnose gesteld wordt zodat uw internist-endocrinoloog danwel kinderarts-endocrinoloog, onderliggende oorzaken kan uitsluiten en samen met u kan afwegen of – en zo ja welke – behandeling nodig is. Genezing is bij primaire hyperparathyreoïdie vaak mogelijk door middel van een operatieve verwijdering van de te snelwerkende bijschildklier(en). Bij secundaire hyperparathyreoïdie is behandeling met vitamine D-suppletie de meest aangewezen behandeling.

Richtlijnen

Ideeën & opmerkingen

Heeft u naar aanleiding van deze informatie ideeën of suggesties dan verzoeken wij u contact op te nemen.